این روزا اکثر جوونای ما دنبال مد روز هستند - حالا غربی و شرقیش بماند - ، هر روز با یک تیپ و قیافه جدید تو کوچه خیابون پیداشون میشه . هر روز یه مدل مو ، یه مدل شلوار و ............ .
بالاخره طبیعت جوون اینطوریه که دوست داره خودش رو شکل قهرمانش دربیاره . اول میگرده دنبال یکی که اونو قهرمان رؤیاهاش کنه بعد نگاه میکنه که اون چه تیپی میگرده و چه کارهایی انجام میده که اون هم همون کارها رو انجام بده .
حالا این قهرمان برای هر شخص متفاوته ، به عنوان مثال :
بعضی ها که عشق بزن و بکوب و اسپرت کردن ماشین (البته نه هر نوع اسپرتی منظور از نوع بی رویه است ) و بستن ساب و چنجر و اکس پارتی و رقص و ........ هستند ، قهرماناشونو از توی شوهای رنگارنگ ماهواره ها واین جور جاها پیدا میکنند .
این نوع قهرمانا خیلی زود گذرند ، چون وقتی یه خواننده یا رقاص جدید که میاد قبلی میره کنار و به قولی :
نو که میاد به بازار کهنه میشه دل آزار
یه عده دیگه از جوونا که دنبال درس و دانشگاه و کامپیوتر و المپیاد این جور چیزا هستند سعی میکنند قهرماناشونو از توی دانشمندا و علما پیدا کنند .
و امثال اینها .........
خلاصه اینکه :
هر کس تو هر حال و هوایی که هست مراد و مرشدش رو از توی همون تیپ آدما انتخاب میکنه ، که این موضوع در همه جای دنیا یکسانه و همه جا اینطور آدما پیدا میشن .
اما یه دسته از این جوونا هستند که قهرماناشون فقط تو کشور ما پیدا میشه و بس . قهرماناییکه فقط و فقط تو بچه های این آب و خاک هستن و هیچ کجای دیگه پیدا نمی شن .
کیا ؟
جووناییکه دنباله رو مسلک شهادتند ، کساییکه عشقشون جبهه و جنگ و حال و هوای شبای عملیاته........ .
شاید پیش خودتون بگید : خوب تو همه جای دنیا هستند کساییکه دنباله رو قهرمانای جنگشون باشند ، آدماییکه تو جنگ به عنوان فرمانده یا هر عنوان دیگه ای طوری عمل کردند که بعدها پاداش و نشان لیاقت و شجاعت گرفتند ، بعد همونا شدند الگوی جووناشون .
درسته امّا :
خال مه رویان سیاه و فلفل هندی سیاه هر دو جانسوزند امّا این کجا و آن کجا
باید قبول کنیم شهدا و جانبازای ما تو هیچ کجای دنیا وجود ندارند ، تو هیچ نقطه ای از این جهان خاکی تکرار نشدند.
مرام و مسلک شهدای ما ، که برای جانفشانی و دفاع از آب و خاک و اعتقاداتشون از هم سبقت میگرفتند ، یا برای اینکه راه رو برای یک گردان باز کنند خودشون رو روی مینها می انداختند و امثال این کارها ، هیچ شبیه و مانندی نداره . میدونید چرا ؟
چون تو اعتقادات ما شهادت و جانبازی لیاقت میخواد ، هر کس نمی تونه از راه برسه و شهید بشه ، حتماْ باید به اون درجه از تقوا و سلوک برسه .
ما همه نوع شهید داشتیم ، از روحانی و دکتر و مهندس گرفته تا بازاری و بیسواد و لوتی . هیچ کس نمیتونه ادعا کنه که همه شهدای ما از یه تیپ و دسته بودند نه اما همه اونها توی یه چیز با هم مشترک بودن و با این زبون حرف همدیگه رو می فهمیدن ، و اون هم
پاکی و خلوصشون بود .
امیدوارم یه روزی برسه که همه جوونای ما دنبال
مد شهادت و جانبازی
باشند و اینها مد روز بشه .
حرف آخر اینکه :
(گمان ما اینست که شهدا رفته اند و ما مانده ایم ، اما واقعیت این است که شهدا مانده اند و زمان ما را با خود برده است .)
«شهید سید مرتضی آوینی»
......... یا علی .